Doymadım Doyamadım

   Şimdi bu yazacaklarımı Twitter’a yazsam çok uzun sürüp ana sayfayı rehin alacağım, buraya da belki kısa gelecek ama buradan yazmam daha mantıklı olacak. Bu konuda ne kadar yazarsam yazayım içim soğumuyor bir türlü. Yine bir şeyler söylemek, yine içimi dökmek ihtiyacı duyuyorum ve kafa şişirmeye buradan devam ediyorum.

   Arkadaşlarımla ilgili yazdığım yazının amacı hem içimi dökmek, hem biraz özür dilemek, hem de belki bir şeyleri değiştirebilirim hevesiydi. Ama tabi ki çoğu şey değişmedi hatta hiçbir şey değişmedi sadece hayalperestlik yaptım. Kendim biraz değişmeye çalışıyorum ve başarabilirsem her şey daha güzel olacak diye düşünüyorum. Bu yönde adımlar atmaya çalışıyorum ama bu gerçekten çok zor bir şey. Zor olan görüşmek falan değil tabi ki. Ben bazı insanlarla eskisi gibi yakın olmak istiyorum. Asıl zor olan şey de bu. Çünkü bu insanların büyük çoğunluğunun hayatında önemli değişimler oldu gerek olumlu gerek olumsuz ve ben bunların hiçbirini bilmiyorum, onların yanında olamadım. Hayatlarına girdiğim an yeni tanışılan bir yabancıdan pek farkım olmayacak. Tabii girebilirsem… Bütün bu değişimleri dinlediğimde kendimi çok dış kapının mandalı gibi hissedeceğime eminim ve bu beni çok üzecek. Ve uzakken, bir anda nasıl yakın olunur bir anda nasıl can ciğer kuzu sarması olunur bilmiyorum. Gerçekten. Ben insanlarla ilişkilerimde mesafeliyimdir, hiçbir zaman canım cicim aşkım bebeğim diyen insanlardan olamadım. Dexter gibiyim tövbe estağfurullah. Bu yüzden gerçekten nasıl çok çok çok yakın olunur bu benim uzak kaldığım bir konu.

 Geçende TLC kanalında kızların gelinlik denediği baştan aşağı gelin edildikleri bir program izliyordum. Programı zorla Whatsapp’ın diğer ucundaki erkek arkadaşıma açtırdım ve “ayyy çok güzel”, “ayy kıza baksana ne güzel oldu” vs gibi bütün cümleleri ona kurdum. O da buna karşılık olarak “Mesela senin bunları bana değil yakın bir kız arkadaşına yazman gerekiyor” dedi. Kardeşim neeeyyyyaaapppaayyım!? Yok! O kadar alışmışım ki o kadar sevgilime sarmışım ki etrafımda kimse olmadıkça, bütün her şeyimi onunla paylaşıyorum. Başkalarına karşı nasıl davranmam gerektiğini unuttum resmen. Hem ne yapacağım ki çok yakın arkadaşlar bütün gün birbirleriyle Whatsapp’tan konuşuyor mu? Mesela böyle şeyler hakkında hiçbir fikrim yok. Nasıl alışacağım bunlara bilmiyorum tam bir yabani hayvanım. Hal böyle olunca sürekli sevgilimle zaman geçiriyor ve onun da hayatını kısıtlıyorum. Onunla buluşmadığım zamanlar da evde oturup sıkılma nöbetleri geçirip sinir küpüne dönüşüyorum. Evi falan temizleyip duruyorum. Hem ilişkimin sağlığı, hem kendi ruh sağlığım için arkadaşlıklarımı geri kazanmam, onlarla zaman geçirmem, kendime özel zaman ayırmam gerekiyor.

   Kısacası çabalıyorum ama pek başarılı olamıyorum. Sonuçta bu dostlukları, kankilikleri ben istiyorum, gerçekten çok yakın olmak istediğim insanlar, dâhil olmak istediğim hayatlar var ama onların da istemesi gerekiyor. Ben adım atmayı başarabilsem belki bir şeyler olacak da. İşte…  

Konuyu bilmeyenler için diğer yazıyı da iliştireyim şuraya : http://neayipsey.blogspot.com/2016/01/friends.html