Arkadaşlığın Doğal Seçilimi

   “Yıllar önce okuduğum işe yaramaz bir kitaptaki tek işe yarar cümle şuydu: İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır.” İşte benim de yıllar önce okuduğum, en sevdiğim yazarın kitabındaki en işe yarar cümlelerden biri buydu. 

   

   İnsanın hayatı boyunca etrafında yüzlerce kişi oluyor. Doğduğunda sadece ailesi, büyüdükçe de arkadaşları... Ne yaparsak yapalım ailemiz hep yanımızda kalıyor ama; arkadaşlar için aynısını söylemek pek mümkün değil. İsteyerek ya da istemeyerek, insanlar bir şekilde hayatlarımızdan çıkıyor. Hatta kimisini fark ederek, kimisini de fark etmeden kendimiz hayatımızdan çıkarıyoruz. 

   İşte bu noktada işe olduğundan biraz farklı bakacak olursak; aslında insanları kullanmıyor muyuz? 3 yaşında ihtiyacımız olan sosyal gelişimimizi sağlayan arkadaş bulup onunla oynuyor, sonra unutuyoruz. Yıllar geçtikçe, yaşımız büyüdükçe bunu daha bilinçli yapmaya başlıyoruz. Bu sefer sosyal gelişmişliğimize uygun insan aramaya koyuluyoruz. Bulduk sanıp yola onunla devam ediyoruz. Sonra bakıyoruz ki karşımıza daha uygunu çıkıyor. "Hmm en iyisi bununla devam edeyim." Deyip diğerini hayatımızdan ya direkt çıkarıyoruz, ya da ona daha az zaman ayırarak, ondan uzaklaşarak bunu yapıyoruz. Bir nevi arkadaşlığın doğal seçilimi... 

   Bazen de karşımızdaki insan bunu bize yapıyor. Fark etmeden aramıza giren mesafeler, hayatın koşuşturmacası arasında zaman bulamama sorunu, uğraşılması gereken dertler, belki bir sevgili... Bunların hepsi doğal seçilimimizi hızlandıran etmenler oluyor. Bir gün uzaktan baktığımızda fark ediyoruz ki birçok şey değişmiş. Ortak noktanız kalmamış, konuşacak konunuz kalmamış, önemli şeylerinizi paylaşmak pek de umurunuzda olmamış. Bir bakmışız, biz yokmuşuz. :)

   Peki sonuç her zaman doğal seçilim olmak zorunda mı? Anlayışlı olmak, empati kurmak... Arkadaşlığı ayakta tutan şeyler bunlar değil mi? Gerçi kendi durumuma bakılırsa yanlış bildiğim şeyler olduğu kesin. Ama bildiğimden emin olduğum tek bi şey var: doğal seçilim koşullarını yerine getirmene rağmen, ara sıra buluşup hiçbir şey olmamış gibi konuşup gülebiliyor, eğlenebiliyorsan, araya mesafe girmemiş gibi arkadaşlığına devam edebiliyorsan; işte doğal seçilime maruz kalmayan/kalmayacak olan sağlam arkadaşlık budur. 

Her zaman "Friends will be friends" midir? Yoksa "true friends will be friends" mi?